Kristallen En Maanenergie

Om de opdracht te vervullen moet je je juist de oorlogsmisdaden van Amalek in herinnering brengen! Hirsch’s interpretatie blijkt een paradoxale opdracht. Versteend hout. Het eveneens paradoxale antwoord is: leer ‘Amalek’ zo goed mogelijk kennen. Vervang de ‘herinnering’ (die hoe dan ook vaak niet onze eigen herinneringen zijn, maar de ‘herinnering’ van ons volk, overgebracht door de verhalen die de generaties elkaar vertellen), door eigen ervaringen met de vijand

Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat dat helend werkt. (Waarbij ik natuurlijk moet zeggen dat ik nooit de confrontatie heb hoeven aangaan met echte nazi’s).Een prachtig document dat mijn voorstel ondersteunt is de documentaire die Ann Shin maakte over Najah en Zahed. De een een Irakese soldaat, de ander een Iraanse soldaat.

Lang na de slag bij Khorramshahr, een van de bloedigste in de Iraaks-Iraanse oorlog (1,5 miljoen doden!) komen zij beiden aan de andere kant van de wereld terecht. De bescherming van tijgeroog. Opnieuw worden zij met elkaar geconfronteerd. Hoe dat afloopt, vertel ik niet. De documentaire is maar kort, 17 minuten, en je moet My Enemy, My Brother echt zelf zien

Vijanden die Israël maar al te graag willen vernietigen. Bekijk de documentaire in de geest van ‘unlearning’ en van rabbijn Hirsch’ interpretatie van Dewariem 25:19. Al was het maar omdat ook wij steeds opnieuw moeten proberen om niet te vervallen tot het ontmenselijken van onze vijanden. Zonder dat we de ogen sluiten voor het gevaar dat zij ook vertegenwoordigen.

Ametrien

Voor anderen is hij een wetenschapper die de weg is kwijtgeraakt. Mijn Soefi-meester Fazal Inayat Khan vond in hem een verwante denker - Kristallen en kleurtherapie. Fazal was dol op wetenschap, wist alles van computers en andere technologieën, en bracht mij op de hoogte van fenomenen als fractals (nooit eindigende patronen die gelijk zijn op elke schaalgrootte en die voorkomen in de natuur; bekijk de plaatjes op internet

Sheldrake is bioloog en biochemicus, studeerde filosofie en natuurkunde en werd wereldberoemd met zijn ‘morfogenetische veld’ – een theorie over velden die doen denken aan magnetische velden, maar die de onderliggende structuur zouden zijn voor kennisoverdracht. Sheldrake is, net als Fazal en net als ik, mateloos geïnteresseerd in bewustzijn. Wat is bewustzijn? Waar ‘zit’ bewustzijn? Wat is de relatie tussen bewustzijn en de fysieke werkelijkheid? Komt bewustzijn voort uit de fysieke wereld (zoals Dick Swaab - ‘Wij zijn ons brein’ - , Daniël Dennett, en vele anderen beweren)? Of zijn materie en bewustzijn wezenlijk verschillend van elkaar, en kan materie geen bewustzijn voortbrengen? Of, derde mogelijkheid, zijn bewustzijn en fysieke wereld twee manifestaties van materie; materie die feitelijk geen ding is, maar bestaat uit golven, dat wil zeggen een proces in de tijd? (Sheldrake).

Immers, na de dood van het lichaam gaan ‘wij’ naar de ‘olam haba’, de komende wereld/het hiernamaals. We gaan niet naar de olam haba met ons lichaam, maar met… ja, met wat? Mijn antwoord is: met ons bewustzijn. Fossielen als symbolen van oneindigheid. Niet met onze ziel? Nee, niet met onze ziel. De ziel, de nesjama (en de nefesj, de roeach, de chaja – alle andere niveaus van ‘de ziel’ die volgens de kabbala bestaan ) is het goddelijke in ons: het ein sof, het oneindige, het onbegrensde, het eeuwige, datgene dat geen tijd/ruimte kent

De nesjama vloeit terug in God, na onze dood. De nesjama is niet persoonlijk. Integendeel, het is het niet-persoonlijke, het totaal-andere in ons. Het bewustzijn is wél persoonlijk. Onze herinneringen zijn persoonlijk. Onze inzichten zijn persoonlijk. Onze kennis is persoonlijk. Onze ervaringen zijn persoonlijk. Allemaal onderdelen van het bewustzijn. En dat is waar we, volgens mij, mee naar de olam haba gaan.

Edelstenen En Numerologie

Voor het zo ver is, kunnen we ons bezighouden met vragen als: ‘Waar zijn onze herinneringen, inzichten, kennis, ervaringen gelokaliseerd in ons lichaam?’ De hersenwetenschappers hebben er geen antwoord op - Fossielen en de verbinding met Moeder Aarde. ‘Zijn die wel gelokaliseerd in het lichaam?’ Ook daar weten ze het antwoord niet op. Zoals ze ook geen antwoord hebben op de vraag wat bewustzijn überhaupt is

Tot en met elektronen toe. De technisch-filosofische term daarvoor is panpsychism. Dus: stenen, sterren, de zon, de maan, water, enz. – alles is bewust. Precies zoals mystici altijd hebben gezegd. Zeker ook de joodse mystici. En zoals Spinoza het zag. Het verschil tussen deze materialistische denkers (filosofen, natuurkundigen, scheikundigen, etc.) en de mystici is, dat het bewuste-zijn van alles in het universum voor de mystici een ervaring is, terwijl de materialistische denkers via hun verstand tot dat inzicht komen.

Een Sheldrake die mij ook kennis heeft doen maken met Thomas Nagel en Galen Strawson, filosofen van wie ik nog nooit had gehoord. Kristallen en bescherming in huis. En die mijn belangstelling voor wat de joodse mystici zeggen over het bewustzijn weer eens heeft aangezwengeld. „Het hele universum prijst Gods Naam”. Dat inzicht uit de psalmen krijgt een hele andere betekenis

Een Chanoekaconceert op 5 december. In de grote zaal van het Amsterdamse Concertgebouw. Die datum is geen toeval: Sinterklaas of Pakjesavond. Betekent het dat Sinterklaas in joodse kring niet gevierd gaat worden? Waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk gaat dat gewoon door, maar op een andere dag. Of het wordt samen met Chanoeka gevierd en tot Chanoeklaas gemaakt.

Kunziet

Van de naoorlogse tijd weet ik het zelf. Bij mij thuis werd Sinterklaas groots gevierd. Het was een familietraditie van de diepgaand seculiere Benima’s. Mijn moeder had moeite met het kruis op de mijter van de Spaans-Griekse bisschop, wat opmerkelijk was, want verder was ze buitengewoon ruimdenkend. In die naoorlogse tijd werd het kruis niet alleen voor haar af en toe vervangen door een mageen David.

Hij is uitgedost zoals Aharon – wat maak je je druk? Noem hem Sint Aron! Misschien is het een idee om in het huidige gepolariseerde debat voor de kledij van Zwarte Piet terug te grijpen op de kleding van de Levieten; het is maar een suggestie. Rhodochrosiet. En maak dan gelijk van Sinterklaas een zwarte man, want dat schijnt de toenmalige heilige, die daadwerkelijk heeft bestaan, te zijn geweest

Clara Asscher-Pinkhof schreef het kinderboek Rozijntje. Roza (die door haar overleden moeder liefkozend Rozijntje werd genoemd) heeft een broertje Jupie. Zodra Jupie naar de basisschool gaat, wordt hij gewaar dat er zo iemand is als Sinterklaas; iemand die op een paard op de daken rijdt en samen met Zwarte Piet cadeautjes door de schoorsteen gooit.

Sinterklaas komt kennelijk niet bij joodse jongetjes. Uiteindelijk vindt er een Nederlandse uitvinding plaats: het Channeke-mannetje. Die neemt de functie van de Sint over. Het schijnt dat rabbijn Vorst het idee heeft opgepakt en in datzelfde Amstelveen waar ik mijn jeugd doorbracht, verhalen over het Channeke-mannetje heeft verzonnen. Nooit geweten.

Fossielen En De Verbinding Met Moeder Aarde

Wat kon die man schrijven. Ongelooflijk. In Klaassie wordt Sinterklaas gespeeld door de joodse straatventer Anschel - Kristallen en meditatiehoudingen. Wat allerlei vragen oproept, bijvoorbeeld, kan deze zijn arbang kanfous aanhouden onder zijn Sinterklaaspak (arba kanfot/arbang kanfous: het kleine talliet dat vrome joden onder hun kleren dragen)? Tja… Lees het antwoord. Beide boeken, zowel Rozijntje als Kiekjes, zijn te vinden in de digitale bibliotheek van Crescas

Net zoals hun nakomelingen -van wie er nog steeds velen een kerstboom hebben- joods zijn, op hun manier. Of zoals Engelse Joden, die ik hetzelfde heb zien doen. Kerstbomen met Davidssterren om in de boom te hangen - dat dan weer wel. Sinterklaas, een kerstboom, appelflappen en vuurwerk tijdens Oud en Nieuw – het hoort bij het Nederlandse Jodendom.

Vroeger met Channeke-gelt, tegenwoordig mét cadeautjes. bergkristal. Chanoeka - het eigen feest dat het wonder van de continuïteit viert, met het licht dat zijn stralen onbegrensd het universum in stuurt. Hoe prachtig is het niet, om chanoekiot in alle maten en soorten te zien en te beseffen dat het licht er voor iedereen is

En ga de winter in met nieuw elan. Chanoeka Sameach. Wat een prachtig moment was het: Ezra en Itai kwamen voor de bima staan om het Sjema te zeggen. Ze gaven leiding aan de sjoelgangers. Door die sjoelgangers werden ze wel een beetje overstemd, al probeerden de volwassenen het Sjema iets zachter te zeggen dan normaal, om de kinderen de kans te geven.

Geneeskrachtige Mineralen In De Oudheid

Dít was het moment, iets anders viel er niet te doen (Edelstenen en de elementen vuur, aarde, lucht en water). Op 25 januari zal er een kinderdienst zijn; dan gaan we proberen nog veel meer kinderen een rol te laten te vervullen. Deze dienst op de laatste vrijdag van de maand viel in een traditie van Beit HaChidush: de participatie-dienst, een dienst waarin zo veel mogelijk leden en vrienden hun inbreng hebben

Een traditie? Ja, in vroeger jaren werden de diensten veel vaker door meerdere mensen vorm gegeven. Het is een voordeel om een rabbijn te hebben, maar het heeft ook een nadeel: voor je het weet, laat je als kehilla te veel over aan de rabbijn. Die (spreekt zij voor zichzelf) vindt dat geen probleem, maar hoe meer expertise er is in een kehilla des te beter.

Een keer per jaar kwam de opperrabbijn langs om een kijkje te nemen - Auraliet. Dan was iedereen in de kille doodzenuwachtig en haalde opgelucht adem als hij weer vertrokken was. Talloze naoorlogse gemeenten hadden ook geen rabbijn, of liever, ze hadden/hebben een rabbijn op afstand. Een die een paar keer per jaar langskomt, of, zoals ik, die een keer per zes weken een dienst leidt (in Noord-Nederland)

Al vóórdat ze bar mitswa werden, kregen ze taken in de dienst te vervullen. Tijdens hun bar mitswaviering moesten ze dan de hele dienst leiden. En dan wist iedereen dat ze dat in het vervolg ook met de andere diensten konden. Zo zal het bij ons nooit gaan, maar het is nu al fantastisch dat er zo veel mensen zijn die iets voor hun rekening nemen: een gedicht, een lied, een overweging, een stukje tekst uit de traditie, een derasja – hoe meer participatie, hoe steviger BHC wordt.

Robijn

Twee maanden zonder joodse feestdagen. Rosj Hasjana, Jom Kippoer, Soekot en Simchat Tora zijn achter de rug, pas begin december is het Chanoeka. Dus, twee maanden zonder joodse feestdagen. Maar wacht even, dat klopt niet. Elke week hebben we een feestdag. Immers Grote Verzoendag wordt een ‘sjabbat sjabbaton’ genoemd in Tora: een ‘sjabbat der sjabbatten’.

Maar wacht even, is het meteen duidelijk? Voor velen is de Sjabbat geassocieerd met ‘je mag niks’ (Kristallen in de bijbel). Niet met ‘je hoeft niets’: je bent vrijgesteld van de rat race waar je onherroepelijk in terecht komt als je niet uitkijkt. Het is zo verschrikkelijk moeilijk om je te onttrekken aan alles wat aandacht vraagt

Nu (ik zeg het ten overvloede) zijn er de talloze dingen in de vrije tijd die je verleiden om toch iets te doen: sport, shoppen, sociale media. Maar ook entertainment, reizen, klussen als hobby, en zo voort. Je mag niets, je hoeft niets – waar Sjabbat in diepste wezen over gaat is… je diepste wezen.

En dat dan alleen of met anderen die je dierbaar zijn. Kristallen in de bijbel. Hoe belangrijk dat is voor de voeding van lichaam en ziel werd me weer eens duidelijk door een documentaire over de modeontwerper Alexander McQueen. Op zijn veertigste maakte de buitensporig creatieve Lee (zijn eigenlijke roepnaam) een einde aan zijn leven

Citrien

Met soms wel zestien modeshows per jaar. Hij was verantwoordelijk voor tientallen medewerkers en gaf dat als reden om niet te kunnen stoppen. De enige mogelijkheid om te stoppen was de zelfgekozen dood. Als hij Sjabbat had gehouden (hij was niet joods) was hij niet opgebrand, niet opgevreten door schuldgevoel en eenzaamheid, niet bezweken aan de verwachtingen die zijn omgeving, zijn werkgevers, de mode-journalisten en de rest van de wereld van hem hadden.

De aarde heeft dat van ons nodig. De samenleving heeft het nodig. Maar we gunnen het onszelf, de aarde en de samenleving niet - Fossielen in de mythologie. We gunnen het onszelf niet om ons diepste zelf te voeden, en tegelijkertijd ons lichaam te laten herstellen en ons sociale netwerk op te laden. We gunnen het onszelf niet